Intervaltraining met hoge intensiteit (HIIT) is een trainingsprotocol dat korte perioden van intense of explosieve anaërobe training afwisselt met korte herstelperioden tot het punt van uitputting, waarbij het daarbij afhankelijk is van het anaërobe energievrijgavesysteem bijna maximaal. De methode omvat oefeningen die worden uitgevoerd in herhaalde snelle bursts met maximale of bijna maximale inspanning met perioden van rust of lage activiteit tussen de periodes. Het zeer hoge niveau van intensiteit, de intervalduur en het aantal aanvallen onderscheiden het van aërobe (cardiovasculaire) activiteit, omdat het lichaam aanzienlijk anaërobe energiesystemen rekruteert (hoewel niet volledig met uitsluiting van aërobe paden). Hoewel er verschillende vormen van HIIT-achtige trainingen zijn die oefeningen kunnen omvatten die verband houden met zowel cardiovasculaire activiteit als ook weerstandstraining, onderscheiden HIITs cruciale kenmerken van maximale inspanning, duur en korte rustperioden (waardoor de anaërobe routes van energieproductie worden geactiveerd) het wezenlijk van elkaar van wordt beschouwd als een vorm van cardiovasculaire oefening. Hoewel er geen universele duur van een HIIT-sessie is, duurt een HIIT-workout doorgaans minder dan 30 minuten in totaal, omdat er gebruik wordt gemaakt van de anaërobe energiesystemen die doorgaans worden gebruikt voor korte, scherpe uitbarstingen. De tijden variëren, afhankelijk van het huidige fitnessniveau van een deelnemer. Traditionele HIIT was aanvankelijk ontworpen om niet langer dan 20 seconden aan te zijn met niet meer dan 10 seconden uit; intervallen van inspanningsinspanning hebben echter de neiging om te variëren van 20 tot 45 seconden, maar niet langer dan 75 seconden, op welk punt het aerobe systeem dan in werking treedt.