Trening interwałowy o wysokiej intensywności (HIIT) to protokół treningowy, w którym naprzemiennie występują krótkie okresy intensywnych lub wybuchowych ćwiczeń beztlenowych z krótkimi okresami regeneracji, aż do momentu wyczerpania, który w ten sposób opiera się na „systemie prawie maksymalnego uwalniania energii beztlenowej”. Metoda ta obejmuje ćwiczenia wykonywane w powtarzanych szybkich seriach przy maksymalnym lub prawie maksymalnym wysiłku z okresami odpoczynku lub małej aktywności pomiędzy walkami. Od aktywności tlenowej (sercowo-naczyniowej) odróżnia ją bardzo wysoki poziom intensywności, czas trwania interwałów i liczba ataków, ponieważ organizm w znacznym stopniu rekrutuje beztlenowe systemy energetyczne (choć nie całkowicie z wyłączeniem szlaków tlenowych). Chociaż istnieją różne formy treningów w stylu HIIT, które mogą obejmować ćwiczenia związane zarówno z aktywnością sercowo-naczyniową, jak i treningiem oporowym, kluczowe cechy HIIT dotyczące maksymalnego wysiłku, czasu trwania i krótkich okresów odpoczynku (a tym samym wyzwalania beztlenowych ścieżek produkcji energii) istotnie go różnicują od bycia uważanym za formę ćwiczeń sercowo-naczyniowych. Chociaż nie ma uniwersalnego czasu trwania sesji HIIT, trening HIIT zwykle trwa łącznie mniej niż 30 minut, ponieważ wykorzystuje systemy energii beztlenowej, które są zwykle używane do krótkich, ostrych serii. Czasy różnią się w zależności od aktualnego poziomu sprawności uczestnika. Tradycyjny HIIT początkowo został zaprojektowany tak, aby trwał nie dłużej niż 20 sekund i nie więcej niż 10 sekund; jednak interwały wysiłku fizycznego zwykle wahają się od 20 do 45 sekund, ale nie dłużej niż 75 sekund, w którym to momencie system aerobowy zaczyna działać.